piątek, 14 września 2012

Węgierki kusicielki.

Rano w pędzie poprawiałam włosy i tuszowałam rzęsy, aby zdążyć na pociąg do Szczecina, który odjeżdżał o nieludzkiej porze. Wiedziałam, że do Szczecina jadę właściwie tylko po górę dokumentów (i jeszcze w jednej sprawie, o której napiszę w kolejnej opowieści) i nie będę miała czasu na bieganie po sklepach. Jednak podczas krótkiej podróży zaczęłam rozmowę ze współpasażerką, która oczywiście zeszła na gotowanie. Obie wspominałyśmy typowe polskie smaki, które kojarzą nam się z nadchodzącą jesienią. Padło to magiczne słowo, o którym prawie już zapomniałam. Węgierki. Drożdżówka z węgierkami pod kruszonką, węgierki na tarcie, kompot z węgierek, pyszne knedle z węgierkami...


Musiałam podjechać na znany szczecinianom ryneczek Pogodno i kupić kilogram. Nie oparłam się urokowi tych pysznych, twardych owoców, które w swoim wnętrzu kryją idealne połączenie słodyczy i kwaskowatości. Uwielbiałam je jako dziecko i nic się nie zmieniło, wciąż sprawiają, że moje usta wypełniają się śliną łakomczucha.

Postanowiłam, że nie wszystkie znikną pożarte w drodze powrotnej do Berlina. Kiedy wróciłam do domu zabrałam się za zagniatanie kruchego ciasta. Zawsze stosuję metodę 3:2:1, czyli 300 g mąki, 200 g masła i 100 g cukru oraz jedno jajko. Schłodzonym przez 30 minut ciastem wyłożyłam blaszkę do tart i piekłam 20 min w 180 st. Ciasto przykryłam pergaminem, a na nim ułożyłam fasolki do pieczenia. Po 20 minutach ciasto posypałam cynamonem i ułożyłam na nim węgierki, posypałam cukrem i płatkami masła i piekłam jeszcze przez ok. 30-40 minut. Oczywiście z mężem zjedliśmy od razu połowę...




W Niemczech od zawsze wśród kucharzy toczy się niekończąca się bitwa o to czy węgierki są śliwkami czy może stanowią zupełnie odrębny byt. Ta wojna niezwykle mnie bawi, bo zdarza się absolutnie zawsze, kiedy nadchodzi jesień. Niemieckie gazety kulinarne rozpisują się na ten temat, stoły kulinarnych show uginają się pod ciężarem różnych owoców, jednak najczęściej pod ciężarem węgierek właśnie. Śliwki to Pflaume i rzadko używa się ich do wypieków, ze względu na dużą zawartość wody. Natomiast węgierki to Zwetschgen, które najczęściej spotyka się w cieście zwanym Zwetschgendatschi, czyli dużym i cienkim drożdżowym placku, szczelnie pokrytym węgierkami. 

A teraz życzcie mi miłego weekendu. Pewnie będzie niezwykły, bo jadę na... rykowisko! Tak, tak. Zamierzam oglądać ryczące jelenie, które szukają nowej kobiety, żeby mieć się do kogo przytulać w te mroźne zimowe wieczory...

6 komentarzy:

  1. Weź mi takiego jednego ryczącego jelenia przywieź ze sobą...albo może to ja powinnam pobiegać po rykowisku :confused:
    :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Haha trafiłaś w mój gust idealnie. Węgierki i rykowisko to jest to co lubię :D

    Ps. Dobrze widzieć Ciebie tutaj z powrotem :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I ja się cieszę, że wróciłam. Dziękuję za troskę! :*

      Usuń
  3. nie wiedziałam o bitwie z węgierkami w roli głównej. Ja je uwielbiam, ale zazwyczaj mnie ponosi, zjem za dużo...no i kończy się dniem spędzonym w ubikacji :(

    OdpowiedzUsuń
  4. och jakie fantastyczne ciasto... mmm...pycha!

    OdpowiedzUsuń